نقاشی که الهام بخش پیکاسو بود
به گزارش وبلاگ عینک آفتابی مردانه، پل سزان از تاثیرگدارترین نقاشان مدرن فرانسوی و هم چنین یکی از برجسته ترین نقاشان پسادریافتگر (پست امپرسیونیست) بود که بیش از یک قرن پیش در چنین روزی درگذشت.
به گزارش وبلاگ عینک آفتابی مردانه، این نقاش بزرگ فرانسوی در 19 ژانویه 1839 در شهر اکس آن پروانس واقع در جنوب فرانسه به دنیا آمد و در همان جایی به تحصیل مشغول شد که امیل زولا نویسنده معروف فرانسوی نیز در آنجا تحصیل می کرد و پیوند دوستی میان آن دو از همان جا شروع شد.
پدر سزان میل داشت پسر را جانشین خود سازد و با وی که علاقه وافری به نقاشی داشت مخالفت می کرد. همین مخالفت سبب شد که سزان وارد دانشکده حقوق شده و همزمان آموختن طراحی را دنبال کند.
در سال 1859 سزان در همه کلاس های آموزش نقاشی که در شهرش وجود داشت شرکت می کرد. بعد از آنکه در سال 1861 به تشویق زولا به پاریس رفت و نزدیک او اتاقی گرفت، در این هنگام مبارزه دیگری برای او شروع شد، زیرا سزان می دید قادر نیست درس ها و کار مرتب هنرستان را تعقیب کند و با آن که خیلی کار می کرد و خیلی زحمت می کشید پس از دو سال و نیم در امتحانات ورودی بوزار پاریس رد شد.
وی در پاریس با کامیل پیسارو نقاش بزرگ امپرسیونیست آشنا شد و به هدایت او به سبک امپرسیونیسم تمایل یافت. در 27 سالگی نخستین بار تابلویی به سالن پاریس برای نمایش فرستاد اما چون اعتنایی به اثرش نکردند در اعتراض نامه خود نوشت نمی توانم داوری بی اساس کسانی را که برای قضاوت آثارم برنگزیده ام را بپذیرم.
نمی توان از نقاشی مدرن و امپرسیونیسم نوشت و از پل سزان یاد نکرد. در ترکیب بندی و رنگ آمیزی آثار به جا مانده از او، استواری و نوآوری موج می زند. نقش این نوآوری ها در آثار پیکاسو و ماتیس به خوبی دیده می گردد و هر دوی آنها به الهام و تاثیر دریافت از او به دفعات اشاره نموده اند.
سزان در نهایت تصمیم گرفت به رنگ ها، خطوط و فرم به عنوان جنبه های جدانشدنی از آن چه انسان به عنوان تصویری از طبیعت به وسیله چشم هایش دریافت می نماید، احترام بگذارد.
وی از گفته های امپرسیونیست ها درباره این که نقاشی ابتدا بازتابی از دریافت بصری است، ناراضی بود و برای تبدیل تمرین هنری اش به شکلی تازه جست وجوی بسیار کرد. بوم نقاشی در دستان او هم چون صفحه نمایشی بود که احساسات بصری هنرمند را در نگاه های دقیق و تکراری اش به یک سوژه را به تصویر می کشید.
در نقاشی های وی حتی یک سیب ساده بعد تجسمی را باید نشان دهد، به گونه ای که گویی هر آیتم نقاشی منظره، پرتره یا طبیعت بی جان فقط از یک سو مورد آنالیز قرار نگرفته اند و همه زوایای آن ها و ویژگی های مواد سازنده آن ها به خوبی در نظر نقاش قرار داده شده است و به همین دلیل است که وی نقاشی ها را تنها یک کپی از منظره و تصویر روبه رویش نمی داند و آن ها را یک هارمونی موازی با طبیعت می خواند.
در سال 1870 یک تغییر اساسی در زندگی سزان رخ داد که تحت تاثیر دو فاکتور بود: مهاجرتش به لِستَک (LEstaque) در جنوب فرانسه (برای فرار از خدمت سربازی) و ارتباط نزدیکش با کامی پیسارو که از امپرسیونیست های سرشناس و جوان زمان بود.
سزان در 1873 نقاشی هایش را در سالن طردشده ها به نمایش گذاشت و نقدهایی که به آثارش وارد شد به او ضربه شدیدی وارد کرد. در یک دهه بعد از آن بیشتر نقاشی هایش را به دور از پاریس می کشید و پس از آن در هیچ نمایشگاه گروهی غیر رسمی شرکت نکرد.
تجربه پل سزان در نقاشی از طبیعت به او یاری کرد تا تئوری هنری خودش را داشته باشد. او کوشش کرد تا از لحظه گذر تصویری جدا گردد، چیزی که بسیار مورد توجه و علاقه امپرسیونیست ها بود و به جای آن ابعاد دائمی و واقعی سوژه های اطرافش را جست وجو و ترسیم می کرد.
در سال های 1880 تعداد زیادی نقاشی از طبیعت بی جان کشید که ژانر نقاشی دو بعدی را با تغییرات بنیادین روبرو کرد. مهم ترین ویژگی این نقاشی های طبیعت بی جان، تغییر واضح از توجه به سوژه ها به رنگ ها و فرهایی بود که به وسیله سطح و خطوط با بیننده ارتباط برقرار می کردند.
دهه آخر زندگی این نقاش فرانسوی به دو اصل تصویری محدود شد: یکی از آن ها نقاشی کوه سنت ـ ویکتور (Mont Sainte-Victoire) بود، کوهی که منظره زیبایی در شهر زادگاهش به وجود می آورد و مجموعه نقاشی دیگری بود که تن شویان (Bathers) نام دارد و شامل پیکره های برهنه است.
نقاشی کوه سنت ـ ویکتور که از مهم ترین آثار مکتب هنری پسادریافتگری است، در زمان جنگ جهانی توسط نازی ها ربوده شده بود اما در نهایت در سال 2014 و در یک مجموعه هنری کشف شد.
سزان در سال های آخر زندگی، از افسردگی شدید و دیابت رنج می برد و همین موضوع او را از بسیاری از دوستان و اقوامش دور نگه داشته بود و انتها وی در 22 اکتبر 1906، بر اساس بیماری ذات الریه در خانه خانوادگی اش در شهر اکس درگذشت.
منبع: خبرگزاری ایسنا